
Kładka przy wiadukcie kolejowym
Wraz z rozbudową Goerlitz i budową drugiego, poza Mostem Staromiejskim, mostu miejskiego, łączącego rozrastającą się wschodnią część miasta i wciąż osobną jeszcze wtedy miejscowość Moys, nastąpił gospodarczy rozkwit miasta. Koniecznym było więc połączenie kolejowe, które pozwoliłoby stać się Goerlitz częścią ówczesnego połączenia kolejowego między stolicą Saksonii Dreznem a stolicą śląskiej prowincji Wrocławiem.
Wiadukt nad Nysą Łużycką oddano do użytku w 1847 roku. Most kolejowy o długości 475 metrów jest jednym z najdłuższych i najstarszych wiaduktów w Niemczech.
Wybudowano go w północnej części rzeki, w miejscu, gdzie Nysa Łużycka tworzy duży łuk. Po stronie zachodniej rzekę ogranicza granitowa skała, wznosząca się na około 35 metrów. Po stronie wschodniej brzeg rzeki jest łagodnie nachylony. W łuku rzeki znajdowała się wyspa, na której, w okresie prosperity miasta, znajdowała się strefa rekreacyjna dla mieszkańców. Można tu było wypożyczyć łódki i kajaki, usiąść na chwilę w kawiarni, czy rozkoszować się spokojem na łonie przyrody. Aby na nią dojść, należało przespacerować się biegnącą nad rzeką w południowej części miasta ścieżką (Promenadenweg), która prowadziła niegdyś przez Moyser Park, dawniej Jägerwäldchen, na Wyspę Nyską i dalej do parku miejskiego wokół Górnołużyckiej Hali Chwały (obecnie Miejski Dom Kultury w Zgorzelcu). W roku 1983 tuż przy wiadukcie wybudowano lekką, ażurową żelazną kładkę dla pieszych (Neißesteg), stanowiącą ciekawy kontrapunkt dla budzącej respekt architektury kamiennego wiaduktu. Na zachodnim brzegu rzeki kilka stopni prowadziło w górę od ścieżki na wyspie do przyczółka.
7 maja 1945 roku oba mosty miasta, wiadukt i kładka dla pieszych zostały wysadzone przez wycofujące się wojska Wermachtu.
Trzy zachodnie łuki mostu runęły w gruzach do koryta rzeki. Przecięte tory zwisały w dół doliny na górze gruzu. Prace rekonstrukcyjne wiaduktu rozpoczęto w 1952 roku, do użytku oddano go już pięć lat później. Odbudowany odcinek wyraźnie odróżnia się kolorem i prostsza dekoracją.
Kładki nie odbudowano nigdy. Pozostały po niej jedynie dwa filary metalowe, widoczne w wodzie, i przyczółek po stronie Polski. Jest jednak szansa, że sygnalizowany projekt rekonstrukcji kładki dojdzie jednak do skutku.
Fußgängerbrücke neben dem Eisenbahnviadukt
Mit der Erweiterung von Görlitz und dem Bau einer zweiten Stadtbrücke neben der Altstädter Brücke, die den wachsenden Ostteil der Stadt und die damals noch eigenständige Stadt Moys verband, erlebte die Stadt einen wirtschaftlichen Aufschwung. Daher war eine Eisenbahnverbindung notwendig, die es Görlitz ermöglichen würde, Teil der damaligen Eisenbahnverbindung zwischen der sächsischen Landeshauptstadt Dresden und der schlesischen Provinzhauptstadt Breslau zu werden.
Das Viadukt über den Fluss Nysa Łużycka wurde 1847 in Betrieb genommen. Die 475 Meter lange Eisenbahnbrücke ist eine der längsten und ältesten Viadukte Deutschlands.
Es wurde im nördlichen Teil des Flusses errichtet, an der Stelle, wo die Nysa Łużycka einen großen Bogen bildet. Auf der Westseite wird der Fluss von einem etwa 35 Meter hohen Granitfelsen begrenzt. Auf der Ostseite fällt das Flussufer flach ab. Im Flussbogen befand sich eine Insel, auf der sich zur Blütezeit der Stadt ein Erholungsgebiet für die Bewohner befand. Hier können Sie Boote und Kajaks mieten, eine Weile in einem Café sitzen oder die Ruhe inmitten der Natur genießen. Um dorthin zu gelangen, musste man einen Spaziergang über den Uferweg im südlichen Teil der Stadt (Promenadenweg) machen, der einst durch den Moyser Park, früher Jägerwäldchen, zur Nysa-Insel und weiter zum Stadtpark rund um die Oberlausitzer Halle führte Fame (derzeit Städtisches Kulturzentrum in Zgorzelec). Direkt neben dem Viadukt wurde 1983 ein leichter, durchbrochener Eisensteg (Neißesteg) errichtet, der einen interessanten Kontrapunkt zur beeindruckenden Architektur des Steinviadukts bildete. Am Westufer des Flusses führten mehrere Stufen vom Inselweg hinauf zum Brückenkopf.
Am 7. Mai 1945 wurden beide Stadtbrücken, das Viadukt und die Fußgängerbrücke durch die sich zurückziehenden Wehrmachtstruppen gesprengt.
Die drei westlichen Bögen der Brücke stürzten als Trümmer ins Flussbett. Die abgetrennten Gleise baumelten auf einem Schuttberg talabwärts. 1952 wurde mit dem Wiederaufbau des Viadukts begonnen, fünf Jahre später wurde es in Betrieb genommen. Der umgebaute Teil zeichnet sich deutlich durch seine Farbe und schlichtere Dekoration aus.
Die Fußgängerbrücke wurde nie wieder aufgebaut. Übrig bleiben lediglich zwei im Wasser sichtbare Metallpfeiler und ein Brückenkopf auf der polnischen Seite. Es besteht jedoch die Möglichkeit, dass das gemeldete Projekt zur Rekonstruktion der Fußgängerbrücke verwirklicht wird.
w przygotowaniu
