PL
Löbau to jedno z miast należących do Związku Sześciu Miast. Dziś liczy sobie ok. 15 tysięcy mieszkańców. Jego starówka posiada kilka ciekawych miejsc, z którymi teraz się zapoznamy. Zaczynamy od Rynku Starego Miasta. Dominantą jest tutaj ratusz. Pochodzi z XIV wieku choć, choć w kolejnych był przebudowywany. Na wieży znajduje się ciekawy, lecz współczesny, zegar faz księżyca. Najlepiej go widać stojąc na okrągłym znaczniku w płycie rynku, ok. 25 m od wieży. Zegar pokazuje aktualną godzinę. W jego centrum, tam gdzie wychodzą wskazówki, znajduje się głowa postaci, której usta otwierają się z każdym uderzeniem zegara. Symbolizuje to jurysdykcję miejską. Tuż ponad cyferblatem jest model księżyca, który obraca się pokazując aktualną fazę. Na parterze ratusza, we wnękach, znajduje się kilka tzw. ławek mięsnych. W średniowieczu stawiano je wewnątrz, pod sklepieniami, aby lepiej kontrolować przepisy higieniczne i jakościowe.
Niedaleko rynku znajduje się wspaniała łaźnia króla Alberta. Stoi ona w miejscu ujęcia wód mineralnych. Budynki pochodzą z XIX wieku a ich architektem był pochodzący z Drezna Ernst Giese. Nazwa pochodzi od saskiego króla Alberta, który leczył się tu w 1878 roku i łaskawie pozwolił nadać uzdrowisku swoje imię. Obecnie łaźnie są niestety nieczynne.
DE
Löbau ist eine der Städte des Sechsstädtebundes. Heute hat sie etwa 15.000 Einwohner. In der Altstadt gibt es mehrere Sehenswürdigkeiten, die wir uns nun ansehen werden. Wir beginnen auf dem Altstädter Ring. Die Dominante ist hier das Rathaus. Sie stammt aus dem vierzehnten Jahrhundert, wurde jedoch in den folgenden Jahren umgebaut. Auf dem Turm befindet sich eine interessante, aber moderne Mondphasenuhr. Er ist am besten zu sehen, wenn man sich auf eine Runde Markierung in der Platte des Platzes stellt, etwa 25 m vom Turm entfernt. Die Uhr zeigt die aktuelle Zeit an. In der Mitte, wo die Zeiger herauskommen, befindet sich der Kopf einer Figur, deren Mund sich bei jedem Schlag der Uhr öffnet. Dies symbolisiert die Zuständigkeit der Stadt. Direkt über dem Zifferblatt befindet sich ein Modell des Mondes, das sich dreht, um die aktuelle Phase anzuzeigen. Im Erdgeschoss des Rathauses befinden sich in Nischen mehrere so genannte Fleischbänke. Im Mittelalter wurden sie in den Gewölben untergebracht, um die Hygiene- und Qualitätsvorschriften besser kontrollieren zu können.
In der Nähe des Platzes befindet sich das prächtige Bad von König Albert. Es steht an der Stelle der Mineralwasserentnahme. Die Gebäude stammen aus dem 19. Jahrhundert und ihr Architekt war Ernst Giese aus Dresden. Der Name stammt vom sächsischen König Albert, der hier 1878 kurte und dem Heilbad freundlicherweise erlaubte, seinen Namen zu tragen. Zurzeit sind die Bäder leider geschlossen.
PL
Odwiedźmy teraz Muzeum Miejskie. Pomysłodawcą założenia muzeum był urodzony w Löbau Karl Benjamin Preusker. Nazywany jest często ojcem saksońskiej archeologii. Postanowił on przekazać część swoich zbiorów archeologicznych radzie miasta. W tym założonym oficjalnie w 1894 roku muzeum oprócz archeologicznych znajdują się eksponaty z zakresu geologii, historii miasta, sztuk pięknych, rzemiosła i folkloru.
Kościołem, który warto zobaczyć będąc w Löbau jest zlokalizowany przy Johannisplatz kościół p.w. św. Mikołaja. Po raz pierwszy został on wspomniany w dokumencie z 1293 roku. Zbudowany jako dwunawowy kościół halowy ze sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Obecny plan otrzymał w 1742 roku poprzez dodanie w południowej części trzeciej nawy ze sklepieniem krzyżowym. Pod koniec XIX wieku został odrestaurowany w stylu neogotyckim i otrzymał też nowy dach. Dziś jest głównym kościołem protestanckim w Löbau.
DE
Nun wollen wir das Stadtmuseum besuchen. Karl Benjamin Preusker, der in Löbau geboren wurde, war der Initiator des Museums. Er wird oft als der Vater der sächsischen Archäologie bezeichnet. Er beschloss, einen Teil seiner archäologischen Sammlung der Stadtverwaltung zu schenken. In diesem Museum, das offiziell 1894 gegründet wurde, sind neben der Archäologie auch Exponate zur Geologie, Stadtgeschichte, Kunst, Handwerk und Volkskunde zu sehen.
Eine sehenswerte Kirche in Löbau ist die St. Nikolauskirche am Johannesplatz. Sie wurde erstmals in einer Urkunde aus dem Jahr 1293 erwähnt. Sie wurde als zweischiffige Hallenkirche mit einem Kreuzrippengewölbe gebaut. Ihren heutigen Grundriss erhielt sie 1742 durch den Anbau eines dritten Schiffes mit Kreuzgewölbe im südlichen Teil. Ende des 19. Jahrhunderts wurde es im neugotischen Stil renoviert und erhielt ein neues Dach. Heute ist sie die wichtigste evangelische Kirche in Löbau.
PL
Wyjeżdżamy już z Löbau i jedziemy na południe Saksonii, w Góry Żytawskie. Najbardziej malowniczym miastem tego regionu jest Kurort Oybin. Oprócz walorów uzdrowiskowych znajduje się tu kilka zabytków. Centrum stanowi ul. Hauptstrasse tworząca deptak, przy którym zlokalizowane są restauracje, sklepy z pamiątkami oraz urokliwe domy przysłupowe. Cała długość ulicy sąsiaduje z piaskowcową ścianą skalną.
Przed rozpoczęciem właściwego zwiedzania, ponieważ dzień ten trwa już kilka godzin, możemy nabrać sił w położonej właśnie przy deptaku restauracji „Kleiner Burg”.
Po odpoczynku idziemy do końca deptaku by przy pięknym domu przysłupowym skręcić w prawo i skierować się na schody. Po kilku stopniach zobaczymy już najważniejszą budowlę sakralną uzdrowiska. Jest nią Kościół Górski. Jest to barokowa świątynia pochodząca z 1. połowy XVIII wieku. Kościół powstał na skale, widać to w jego północno-zachodnim narożniku. Wnętrze przypomina nam układ teatralny, bądź nawet kinowy. Ołtarz jest położony niżej, ławki wspinają się ku wejściu, nad którym znajdują się organy. Wyposażenie jest drewniane, widzimy to na stropie kasetonowym i dwukondygnacyjnych emporach. Pomalowane są w ten sposób, by przypominały marmur. Lecz na marmur nowopowstałej parafii nie było stać, więc wykorzystano najtańszy budulec, jakim było drewno. Na dolnej emporze widzimy zobrazowaną modlitwę Ojcze Nasz. Na górnej emporze widać Kazanie na Górze zobrazowane w kilku scenach. Sufit z kolei zdobią malowidła odnoszące się do historii biblijnej. Od swojego powstania do dzisiaj jest to kościół protestancki.
DE
Wir verlassen bereits Löbau und fahren südlich von Sachsen ins Zittauer Gebirge. Der malerischste Ort in dieser Region ist der Kurort Oybin. Zusätzlich zu seinen Kureigenschaften gibt es hier mehrere Denkmäler. Das Zentrum der Stadt ist die Hauptstraße, eine Fußgängerzone mit Restaurants, Souvenirläden und charmanten Fachwerkhäusern. Die Straße grenzt in ihrer gesamten Länge an eine Felswand aus Sandstein.
Bevor wir mit der eigentlichen Besichtigung beginnen, denn der Tag ist schon einige Stunden lang, können wir uns in der Gaststätte "Kleine Burg" stärken, die direkt an der Fußgängerzone liegt.
Nach einer Pause gehen wir bis zum Ende der Fußgängerzone, biegen bei einem schönen Fachwerkhaus rechts ab und gehen zur Treppe. Nach ein paar Schritten sehen Sie das wichtigste religiöse Gebäude des Kurortes. Es ist die Bergkirche. Es handelt sich um eine Barockkirche aus der ersten Hälfte des 18. Jahrhunderts. Die Kirche wurde auf einem Felsen erbaut, den man in der nordwestlichen Ecke sehen kann. Die Innenausstattung erinnert an ein Theater oder sogar an ein Kino. Der Altar ist niedriger, die Bänke steigen zum Eingang hin an, über dem sich die Orgel befindet. Die Einrichtung ist aus Holz, was man an der Kassettendecke und den zweistöckigen Galerien erkennen kann. Sie sind so bemalt, dass sie wie Marmor aussehen. Aber die neu gegründete Gemeinde konnte sich keinen Marmor leisten, also wurde das billigste Baumaterial, Holz, verwendet. Auf der unteren Galerie ist das Vaterunser abgebildet. Auf der oberen Galerie ist die Bergpredigt in mehreren Szenen dargestellt. Die Decke ist mit Gemälden verziert, die sich auf die biblische Geschichte beziehen. Sie ist seit ihrer Gründung bis heute eine evangelische Kirche. Nachdem wir die Kirche verlassen haben, machen wir uns auf den Weg zum Schloss. Die Schlucht im Felsen, die wir durchqueren, war der Weg der Ritter, der zur Burg führte. Sie wurde 20 Meter tief eingeschnitten.
PL
Po wyjściu z kościoła zaczynamy kierować się w stronę zamku. Wąwóz w skale, którym przechodzimy, stanowił prowadzącą do zamku Drogę Rycerzy. Wycięto go na głębokość 20 metrów.
Idąc wyżej rozpoczynają się już elementy zabudowań zamkowych. Sam zamek, a raczej jego ruiny, położony jest na piaskowcowej skale na wysokości 514 metrów n.p.m. Powstał na początku XIV wieku jako warownia chroniąca szlaki handlowe prowadzące przez przełęcz. W 1364 roku król czeski i cesarz niemiecki Karol IV przebudował zamek na swoją rezydencję a następnie ufundował tu klasztor zakonowi celestynów. Dla mnichów wybudowano kościół klasztorny, który dzisiaj jest wizytówką tego miejsca. Przez 200 lat zamek i klasztor istniały obok siebie. W czasie wojen husyckich na zamku była przechowywana nawet część skarbca z katedry św. Wita w Pradze. Po reformacji mnisi opuścili to miejsce a niedługo potem w obiekt uderzył piorun i od tamtego czasu nikt już tu nie mieszka, a zamek zaczął popadać w coraz większą ruinę. Dopiero w XIX wieku malarze epoki romantyzmu zachwycili się tym miejscem i swymi obrazami rozsławili je szeroko.
Idąc od strony drogi rycerzy mijamy najpierw pierwszą bramę zamkową. Wchodziło się nią na podzamcze. Następna brama prowadziła już do zamku głównego. Tam, gdzie dziś mieści się kasa biletowa, znajdował się dom dla służby. Dalej pod górę idziemy schodami jeździeckimi z kanałami na wodę deszczową. Dochodzimy do miejsca, gdzie mieścił się budynek biurowy administracji klasztoru. Naprzeciw jest wieża mieszkalna i obecny punkt widokowy. W pogodny dzień z łatwością można zobaczyć wieże w mieście Zittau. W zamku pozostało jeszcze kilka zabudowań, ale nas interesuje były kościół klasztorny. Wrażenie robią stromo wznoszące się ruiny kościoła z XIV wieku. Wnętrze zachowało znakomitą akustykę i jest wykorzystywane do wielu imprez muzycznych. Omijając kościół dochodzimy do cmentarza dla mnichów. Później zaczęto chować tam też inne osoby. Warto obejść teren zamku i klasztoru dookoła podziwiając przy okazji widoki Oybina.
Wyjeżdżamy z kurortu w Górach Żytawskich i jedziemy zobaczyć ostatni punkt na naszej trasie. Mieści się on we wsi Markersdorf w pobliżu Görlitz. Tam, przy głównej drodze stoi kamienny pomnik z napisem: Duroc 1813. Jest on w miejscu śmierci francuskiego marszałka Geraud Duroc. Był on adiutantem i prawą ręką Napoleona Bonaparte. Podróżował często z nim. Po bitwie pod Budziszynem w maju 1813 r. kula, która odbiła się rykoszetem ugodziła marszałka w brzuch. To wszystko działo się na oczach Napoleona, który widział jego śmierć. Potem cesarz Francuzów kupił gospodarstwo, które stało w tym miejscu i postawił pomnik ku jego pamięci.
DE
Je höher wir kommen, desto mehr Elemente der Schlossgebäude tauchen auf. Die Burg selbst, oder besser gesagt ihre Ruine, liegt auf einem Sandsteinfelsen in 514 Metern Höhe. Sie wurde zu Beginn des 14. Jahrhunderts als Festung zum Schutz der durch den Pass führenden Handelswege errichtet. Im Jahr 1364 baute der böhmische König und deutsche Kaiser Karl IV. die Burg zu seiner Residenz um und gründete hier später ein Kloster für die Celestinermönche. Für die Mönche wurde eine Klosterkirche gebaut, die heute ein Wahrzeichen des Ortes ist. 200 Jahre lang existierten die Burg und das Kloster nebeneinander. Während der Hussitenkriege wurde sogar ein Teil des Schatzes des Prager Veitsdoms in der Burg aufbewahrt. Nach der Reformation verließen die Mönche den Ort, und kurz darauf wurde das Gebäude von einem Blitz getroffen. Seitdem lebt niemand mehr hier, und die Burg verfällt zunehmend. Erst im 19. Jahrhundert interessierten sich die Maler der Romantik für den Ort und machten ihn durch ihre Gemälde weithin bekannt.
Von der Straße der Ritter kommend, passieren wir zunächst das erste Burgtor. Das war der Eingang zum Burghof. Das nächste Tor führte zur Hauptburg. Dort, wo sich heute der Fahrkartenschalter befindet, stand früher ein Haus für Bedienstete. Weiter geht es die Treppe mit den Regenwasserkanälen hinauf. Wir kommen zu dem Ort, an dem sich das Bürogebäude der Klosterverwaltung befand. Gegenüber befinden sich der Wohnturm und der heutige Aussichtspunkt. An klaren Tagen kann man die Türme in Zittau gut sehen. Von der Burg sind noch ein paar Gebäude übrig, aber wir interessieren uns für die ehemalige Klosterkirche. Die steil aufragenden Ruinen der Kirche aus dem 14. Jahrhundert sind beeindruckend. Der Innenraum hat sich eine hervorragende Akustik bewahrt und wird für zahlreiche Musikveranstaltungen genutzt. Vorbei an der Kirche kommen wir zu einem Friedhof für Mönche. Später wurden auch andere Menschen dort begraben. Es lohnt sich, in der Umgebung des Schlosses und des Klosters spazieren zu gehen und die Aussicht auf Oybin zu bewundern.
Wir verlassen den Ort im Zittauer Gebirge und fahren zum letzten Punkt unserer Route. Es befindet sich in der Gemeinde Markersdorf bei Görlitz. Dort, an der Hauptstraße, steht ein steinernes Denkmal mit der Inschrift Duroc 1813, an der Stelle, an der der französische Marschall Geraud Duroc starb. Er war der Adjutant und die rechte Hand von Napoleon Bonaparte. Er reiste oft mit ihm. Nach der Schlacht von Bautzen im Mai 1813 prallte eine Kugel von ihm ab und traf ihn in den Bauch. All dies geschah vor den Augen Napoleons, der ihn sterben sah. Der französische Kaiser kaufte später den Hof, der an dieser Stelle stand, und errichtete ein Denkmal zu seinem Gedenken.
